WYSZUKIWANIE W METRYCE LITEWSKIEJ - Rejestry podymnego WKL

[Piotr Paweł CYPLA]

Panie Piotrze, bardzo proszę o sprawdzenie nazwisk Uhlik, Uszczyński, Kwiatkowski, województwo wileńskie.
Moja 3 x prababcia to Teresa Uhlik, żona Wincentego Kwiatkowskiego, ślub brali ok 1815r, zmarła w 1846 roku w Wołkowysku w wieku l.53.
Moja 4 x prababcia to Maria Uszczyńska, matka ww Wincentego, żona Józefa Kwiatkowskiego, ślub brali przypuszczalnie przed 1790r.
Wiem, że Bohdan Uhlik jest wymieniony w księdze piscowej ekonomii grodzieńskiej t 1. (Sioło Koniuchy leży podle ziem pana Bohdana Uhlika)
Według studiów do dziejów pojezierza augustowskiego, Uhlikowie mieli pierwotnie gniazdo w Ulkowcach, które rzeczywiście graniczyły z Koniuchami (to parafia Balla, dekanat Teolin).
http://pbc.biaman.pl/Content/36873/StudiaAugustowskie_1967.pdf

Źródło, które Pani podała dotyczy roku 1559, a wiec 130 lat przed spisem podymnego z 1690 roku. Ulkowce i Koniuchy zanim weszły do parafii Balla przynależały do parafii w Adamowiczach. Parafia Balla Kościelna z tego co wiem powstała dopiero w 1927 roku.

Synem Bohdana, którego Pani wymieniła mógł być Jan Bohdanowicz UHLIK, h. własnego, w r. 1591 pisarz, a w r. 1604 sędzia ziemski wołkowyski (Not. Dziad.; M. N. w K. III. No 881. Nieznana Szlachta Polska i Jej Herby, Wiktor Wittyg 1912)
Niesiecki wymienia Konstantego UHLIK - pisarza ziemskiego wołkowyskiego z sejmu 1590 roku, poborcę w województwie smoleńskim. Wymienia także Jerzego - pisarza grodzkiego orszańskiego i Gotfryda miecznika żmudzkiego (obydwaj pisali się na elekcji Jana III Sobieskiego). Pod datą 1632 wymienia jeszcze Krzysztofa. (Herbarz Polski tom IX, Lipsk 1842, str. 192/193)

Nazwisko UHLIK możemy odnaleźć w spisie urzędników WKL - województwo trockie . Wymienia się tam Jerzego Władysława UHLIK herbu własnego, stolnika trockiego w latach 1657-1664, a w 1665 wojskiego wendeńskiego. Jego żona była Aleksandra ŁUKOMSKA. Zmarł po 1678 roku. W źródłach wymieniany pod datą 6 IX 1657 (Archiwum Radziwiłów w AGAD karta. 1343) i w roku 1664 (AVAK tom 34 str.359). W dniu 18 VI 1665 roku awansowany na wojskiego wendeńskiego (LVIA, SA 4, k.816). (A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom II. Województwo trockie XIV-XVIII wiek", Warszawa 2009. poz. 1301, s. 213).

W spisach podymnego z 1690 roku nazwisko UHLIK w województwie wileńskim i województwie trockim nie występuje. Pojawia się natomiast w spisie z województwa smoleńskiego z 1650 roku. Odnajdujemy tam wdowę po w/w Konstantym UHLIK. Po śmierci Konstantego wychodziła za mąż parokrotnie. W spisie zapisana jest jako Ewa Złota Podberska podkomorzyna orszańska, żona Jana Podberskiego podkomorzego orszańskiego. Wraz z mężem płaciła "z majętności swej Stechrymowa w stanie maksimowskim z dymów 64, z ogrodników 2, z karczmy i młynu na jedno koło, słobodczyków 2."W przypisach Andrzej Rachuba uzupełnia "Ewa Kwaśnińska złota zmarła po 1664 1 voto Konstantowa Uhlikowa, 2 voto Stanisławowa Boguszewska, była drugą żoną Podberskiego. Stechrymowo wniosła ona zapewne jako dożywocie po Uhliku" (A.Rachuba, Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo smoleńskie 1650 r., Warszawa 2009, s. 70) W tym samym spisie odnajdujemy również informacje o Potencjannie z Uhlików Unichowskiej - żonie Stanisława Unichowskiego chorążyca mińskiego (A.Rachuba dodaje, że był to zapewne Stanisław Krzysztof Uniechowski zmarły ok. 1686, podsędek smoleński w 1651, sędzia w 1667 i podkomorzy już w 1673). Płacili oni z "majętności swej Michnowa w stanie maksimowskim, Ołdakimowa (w przypisie: zwanego też Owdofimowo, Sierkowo, Tołkaczewo, Koszyryno, Jurynowo, Michnowo, Jazykowo, Alabiowo, Siemiesznikowo) w trakcie dorohobuskim, z dymów żyłych 52, ogrodników 5, młynów 2 kół trzech, z baby szpitalnej, z ogrodników 4 i gontarzów 4." W przypisie A.Rachuba dodaje: "Uniechowski i jego żona Potencjanna Uhlikowa otrzymali Michnowo i włók 50 pustych do niej należące, tudzież wszystkie derewnie z wsiami, a mianowicie sioło Dyminicze, sioło Potapowo, Pietraczankowo z cesjii Ewy Kwasińskiej Złotej Stanisławowej Bohuszewskiej, 1 voto Konstantowej Uhlikowej, przyznanej 7 VII 1649 roku, potwierdzonej przez króla 29 III 1650 r. Dobra te otrzymał Konstanty UHLIK 7 III 1634 roku" (A.Rachuba, Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo smoleńskie 1650 r., Warszawa 2009, s. 88)

W spisie podymnego województwa nowogródzkiego z 1690 roku wymieniana jest Marianna Judycka UHLIKOWA jako posesorka Mołczadzi - marszałkowa rzeczycka od 1729 r. wdowa po Antonim Judyckim. (A.Rachuba, Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo nowogródzkie 1690 r. r., Warszawa 2002, s. 15 i 142)[/color]

W spisie podymnego województwa żmudzkiego z 1690 roku wymieniany jest Gotfred UHLIK wojski wołkowyski zapisany jako ULIK. W/w płaci z majętności dziedzicznej z Żemiogły za 15 poddańskich dymów (powiat ejragolski). A. Rachuba w przypisach dodaję, że zapis dotyczył "Gotfryd Jan UHLIK zamrły po 1694 roku. W 1665 roku był towarzyszem chorągwi husarskiej Pawła Sapiechy hetmana wielkiego litewskiego. W latach 1673-1677 był miecznikiem żmudzkim, od 1678 wojskim wołkowyskim. Ożenił się z Krystyną Zielińską."  (A.Rachuba, Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo żmudzkie 1690 r. r., Warszawa 2009, s. 66)[/color]. W tym samym źródle odnajdujemy kolejne zapisy dotyczące Gotfryda Jana ULIK (UHLIK). Płaci za 1 dym z dóbr JKMci w folwarku Deregońskim (str. 79); w powiecie medyngiańskim płaci za 18 poddańskich dymów z Szaszajc (str. 177); w powiecie gondyńskim płaci za 8 dymów z dóbr JKMci z wioski Nowosiady z zaściankiem Zwirdelskim (str. 180).

Dla uzupełnienia można jeszcze przytoczyć informacje ze spisu urzędników województwa żmudzkiego - "UHLIK Godfryd Jan h. własnego, miecznik żmudzki (1673-1677), wojski wołkowyski wyznaczony 10 V 1678 roku, zmarły w lub po 1700 roku. Jego żoną była Krystyna Anna Zielińska zmarła ok. 1688 roku (I voto już w 1652 Krzysztofowa Konstantynowa Odachowska - ciwunowa bierżyniańska.  (A.Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom III. Księstwo Żmudzkie XV-XVIII wiek, Warszawa 2015, poz.781, str. 187)

Ślad wcześniej wymienionego Konstantego UHLIK odnajdziemy w spisie urzędników Ziemi Smoleńskiej i Województwa Smoleńskiego - wymieniany tam jest jako kapitan sierpiejski (1634, 1640). 20 X 1634 roku wymierzono mu 60 włók nad Dnieprem w ujeździe dorohobuskim.  (A.Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom IV. Ziemia Smoleńska i Województwo Smoleńskie XIV-XVIII wiek, Warszawa 2003, poz.1689, str. 228)

[Piotr Paweł CYPLA]

Panie Piotrze, bardzo proszę o sprawdzenie nazwisk Uhlik, Uszczyński, Kwiatkowski, województwo wileńskie.
Moja 3 x prababcia to Teresa Uhlik, żona Wincentego Kwiatkowskiego, ślub brali ok 1815r, zmarła w 1846 roku w Wołkowysku w wieku l.53.
Moja 4 x prababcia to Maria Uszczyńska, matka ww Wincentego, żona Józefa Kwiatkowskiego, ślub brali przypuszczalnie przed 1790r.
Wiem, że Bohdan Uhlik jest wymieniony w księdze piscowej ekonomii grodzieńskiej t 1. (Sioło Koniuchy leży podle ziem pana Bohdana Uhlika)
Według studiów do dziejów pojezierza augustowskiego, Uhlikowie mieli pierwotnie gniazdo w Ulkowcach, które rzeczywiście graniczyły z Koniuchami (to parafia Balla, dekanat Teolin).
http://pbc.biaman.pl/Content/36873/StudiaAugustowskie_1967.pdf
Nika

Nazwisko USZCZYŃSKI w spisach podymnego z 1690 roku z wileńskie, trockie, żmudzkie, nowogródzkie, smoleńskie (z 1650) nie występuje.. Nazwisko KWIATKOWSKI występuje tylko w spisie podymnego z województwa trockiego - "za 1 dym w Pole Użorty p. Kazimierz Juszkiewicz po p. Bartłomieju Juszkiewiczu z p. Aleksandrem Kwiatkowskim" - to chyba będzie powiat upicki. (H.Lulewicz, Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego księstwa Litewskiego, Województwo trockie 1690 r., Warszawa 2000,  str. 206)

[NikaModzelewska]

Panie Piotrze!

Bardzo serdecznie dziękuję za tak wnikliwe informacje.
To może potwierdzać moją hipotezę, że moi Kwiatkowscy przybyli na wschód, a Wincenty ożenił się z miejscową szlachcianką.
Wincenty był urzędnikiem pocztowym, może uda mi się znaleźć jego akta służby.

Szczególnie ciekawe dla mnie jest, że przy okazji wypłynęło nazwisko Unichowski. Przez wiele lat byłam przekonana, że Teresa Uhlik nazywała się Unilichowska, takie nazwisko figurowało w aktach ślubu/ zgonu jej synów.
Dopiero niedawno znalazłam jej akt zgonu, akt drugiego ślubu jej męża oraz akt ślubu jej córki, które potwierdziły oryginalne nazwisko Uhlik.

pozdrawiam serdecznie

Nika

[Agnieszka]

Panie Piotrze, czy byłby Pan tak uprzejmy i sprawdził Baranowskich wieś Żuki parafia Sokolany.
Z miejsca uprzejmie dziękuję.

[Piotr Paweł CYPLA]

Panie Piotrze, czy byłby Pan tak uprzejmy i sprawdził Baranowskich wieś Żuki parafia Sokolany.
Z miejsca uprzejmie dziękuję.

Witam Pani Agnieszko,
Wieś Żuki, którą Pani wymienia leżała w ziemi sokólskiej (późniejszym powiecie sokólskim) - niestety nie posiadam rejestrów podymnego z tego obszaru. Same Sokolany były wsią chłopów królewskich powstała w czasie pomiary włócznej w XVI w. na 30 włókach - pierwsza wzmianka pochodziła z 1601 roku. Przypuszczam, że Żuki powstały znacznie później. Sokolany przez jakiś czas należały do z ekonomii grodzieńskiej, ale w 1680 roku już nie.

Nazwisko Baranowski występuje w rejestrach podymnego województwa trockiego za 1690 rok. W większości nosili je Tatarzy osiedleni np. w dobrach Gudziany i Wardasów (Wordasów, Werdasów) - Mustafa i Szaban Baranowski (bracia) murzowie tuchańscy. Obydwaj byli rotmistrzami tatarskimi JKM - płacili za 3 dymy.  Mustafa miał jeszcze dobra w Żodziszki Dzieszyszki - płacił za 1 dym. Mieli brata Dawida, który płacił za 3 dymy w Waka Chazbiejowicze nad mostem Kułakowszczyzna (zwane także Waka Chasbiejewicze lub Waka Kulzymanowicze). Dawid płacił także za   znaczne dobra w parafii bartnickiej - 13 dymów w Pilokalnie, 25 dymów w Potylce, Winksznupie, Wilkoble. Dawid Baranowski był murzą tuchańskim tak jak jego bracia, był rotmistrzem tatarskim JKM, a w 1662 chorążym trockim (moim zdaniem nie był) - zmarł w 1699 roku. A.Rachuba dodaje,że w 1690 roku Dawid lub jego bratanek Stefan (też murza i rotmistrz tatarski JKM) uiścili podymne za 40 dymów z tych okolic. Był jeszcze jeden Stefan Baranowski, który płacił za 1 dym Starosiel (parafia dawgowska) - nie wiadomo jednak czy był to ten sam co wyżej. W dobrach Krywany (również tatarskie) za swoje dymy płacą Ale (Aliej) Baranowski, Józef Baranowski, i Dawid (lub Kazimierz z Krywan i Zadziszek/Zodziszek).

Baranowskich odnajdujemy również w parafii ołkinickiej (olkienickiej) - za swoje dymy w Bitotowcy (Bitowtowicze, Bitowtany) płacą Mikołaj  Baranowski i Jerzy Baranowski - czy byli tatarami nie wiadomo.

Pozdrawiam
Piotr Paweł CYPLA

[Piotr Paweł CYPLA]

jeszcze w uzupełnieniu dla Pani Agnieszki o Tatarach Baranowskich - Źródło: Stanisław Dziadulewicz, "Herbarz rodzin tatarskich w Polsce"

BARANOWSCY, książęta, herbu TUHAN (w polu niebieskiem serce, w niem połowa końskiego wędzidła, a pod niem dwa jatagany, na koronie półksiężyc), przydomku MURZA - DAGESTAŃSKI. Możny ród tatarski, podług tradycji pochodzenia Dagestańskiego. Członek tego rodu, Maciej Tuhan-Baranowski, autor wielu cennych notat z historji muślimów litewskich, tak podaje o początkach swej rodziny [przyp.: Kruman. O muślimach lit. str. 47, 52—53.]: ,,kniaź Temir Tuhan-bej, marszałek tatarski, przybył do Litwy z Dagestanu z żoną i dwoma synami: Miranem i Elkaderem. Pierwszy, ożeniony z córką polaka, chorążego Baranowskiego, przybrał nazwisko żony i był dziadem Dawida, chorążego ziemskiego, protoplasty rodziny Tuhan-Baranowskich".

Źródła archiwalne znają dopiero Dawida, wzmiankowanego jako ojca Bohdana Murzy Tuchańskiego (sic), który w roku 1610-ym dostał potwierdzenie przywileju na wieś Gudajcie [przyp.: Akta Tryb. Wileńskiego Nr. 38, str. 93-96.]. O tern, aby rzeczony Dawid był chorążym ziemskim(?), nigdzie wzmianki niema. Chorążym tatarskim również być nie mógł, gdyż Baranowscy byli stale przypisani do zaciągu juszyńskiego, a chorążowie juszyńscy znani są wszyscy. Pod tym więc względem podanie rodzinne mija się z rzeczywistością. Bez wątpienia nie odpowiada również prawdzie i legenda o ożenieniu się syna Tuhana-bega, Mirana, z chorążanką (?) Baranowską, polką i katoliczką. Wprawdzie Statut Litewski takich małżeństw mieszanych pod względem religijnym nie zabraniał, i zawierano je dość nawet często aż do konstytucji 1616-go roku, pomimo oporu duchowieństwa katolickiego, ale wątpić należy, aby w drugiej połowie XV-go stulecia istniała w ogóle na Litwie jakakolwiek rodzina polska Baranowskich. To jedno jest pewnem, że przynajmniej żadnego chorążego ziemskiego Baranowskiego w epoce powyższej nigdy na Litwie nie było [przyp.: Boniecki. Poczet rodów. Spis chorążych.]. Jeżeli więc dopuścić istnienie protoplasty rodu, Temira Tuhana-beja [przyp.: Na istnienie Tuhana wskazuje nazwa wsi Tuhanowicze w pow. nowogródzkim, zapewne przez niego założonej.] i syna jego Mirana, to przyczyny przybrania przez ich potomków nazwiska Baranowskich należy upatrywać w czem innem. Uruski w swym herbarzu p. t. Rodzina [przyp.: T. I, str. 87.] podaje, że Baranowscy jeszcze w XVII stuleciu brali niekiedy i nazwisko Baranowiczów. Ta okoliczność sprawę dostatecznie wyjaśnia, gdyż okazuje się z powyższego, że jakimś ich przodkiem musiał być Baran (imię często używane wśród tatarów), i od tego to imienia powstało następnie nazwisko [przyp.: Takie formowanie nazwisk od imion miało miejsce wśród tatarów litewskich bardzo często: np. od Alego poszli Alińscy, od Janusza—Januszewscy, od Sobola—Sobolewscy, od Bazara—Bazarewscy i t. d.]. Bardzo być może, że ów Baran był właśnie opuszczonym w podaniu rodzinnem synem Mirana, a ojcem Dawida. W takim razie filiacja pierwszych czterech pokoleń rodziny omawianej przedstawiałyby się, jak następuje:

I pok.: Temir Tuhan-beg zapewne przybył na Litwę w połowie XV w.
II pok.: Miran żył w drugiej połowie XV w.
III pok.: Baran żył koło 1510—1530r.
IV pok.: Dawid żył koło 1560 r.
Jednocześnie jednak z Dawidem żył nieznany widocznie Maciejowi Baranowskiemu Jaśko, wzmiankowany jako ojciec Abrahima, a dziadek Mucharema [przyp.: Ks. Gr. trocka 5956, karta 354, Ks. ziemska trocka 6146, karta 113.]. Był to zapewne brat Dawida, i rzeczeni bracia Baranowscy nabyli koło 1580 roku dobra Dzieszyszki w pow. trockim od Szemana Dzieszewicza [przyp.: Metr. Lit. Ks. Lustr. XII, karta 244.]. Tym sposobem już w końca XVI-go stulecia rodzina Baranowskich rozdzieliła się na dwie gałęzie: Jaśka i Dawida.
Gałąź Jaśka. Należał do niej Mucharem, syn Abrahima, a wnuk Jaśka, który w roku 1643-ym dostał w zastaw od Piotra Dowmonta sianożęć w Poporciach [przyp.: Ks. Gr. trocka Nr. 5955, karta 354.]. W roku 1650-ym tenże Mucharem nabył część majątku Zodziany od szwagra, Aleksandra Bułata Tupalskiego [przyp.: Ks. Z. trocka Nr. 6146, karta 113.]. Siostrą jego była Chadzicza, zamężna Aleksandrowa Bułatowa Tupalska [przyp.: Ks. Gr. trocka Nr. 5955, karta 430 od.]. O tej linji Baranowskich więcej nie słychać [przyp.: Mucharem zapewne umarł bezpotomny, gdyż jego cząstka na Żodzianach w r. 1720 jest w ręku potomków chorążego Dawida (ob. niżej).].
Gałąź Dawida. Należeli do niej: wzmiankowany wyżej Bohdan, zapewne zmarły bezpotomnie, i Mustafa, w roku 1600-ym właściciel Dzie-szyszek i części Gudzian [przyp.: Metr. Lit. Ks. Lustr. XII, karty 292 i 299.]. Synami jego byli: Adam, w latach 1631—1661 właściciel części Gudzian, zwanej Adamami, Szcząsny i Obduła, współwłaściciele Dzieszyszek [przyp.: Ibidem. Ks. trocka 6142, karta 780. Akta Wil., t. 34, str. 451.]. Córką Adama była Miłosza, zamężna Izmae-lowa Adzykiczowa [przyp.: Ks. Z. trocka 6145, karta 258.], a może synem Kowrat - Abrahim, wzmiankowany w konstytucji 1661-go roku [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I, str. 87. Boniecki. Herbarz, t. I.]. Szczęsny miał córkę Żeliszę, wydaną za-mąż za kniazia Janusza Ajdarowicza Giełwanowskiego [przyp.: Ks. Z. trocka 6142, karta 674.], II-o voto Mu-stafinę Azulewiczową [przyp.: Ks. Z. trocka Nr. 6142, karta 761.]. O potomstwie obu tych braci nic więcej nie wiadomo. Zapewne do niego należał Adam, wr. 1765 właściciel Adamów [przyp.: Dok. u. L. Kryczyńskiego.]). Co się tyczy trzeciego z nich, Obduły, to był on ojcem: Izmaeła, Sza-bana, Dawida i Mustafy, w roku 1661-ym za zasługi wojenne przypuszczonych do prerogatyw szlachectwa [przyp.: Boniecki. Herbarz, t. I. Dawid i Mustafa byli w r. 1659-ym rotmistrzami królewskimi (Akta Wil., t. 34, str. 515, 521).]. O Izmaelu więcej wzmianek niema.

Szaban, w r. 1695-ym porucznik chorągwi lekkiej, występuje jako świadek na akcie kupna Gudź-Podmiednik przez bratanka Bohdana od Bajraszewskich [przyp.: Akta Tryb. Wil. 38, str. 89.]. Zapewne zmarł bez potomstwa płci męskiej. Dawid, w latach 1658—1661 rotmistrz [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I, str 87. Boniecki t. I.,], a w 1665-ym chorąży trocki [przyp.: Wolf. Kniaziowie, str. 636.], na skutek skargi innego tatarzyna litewskiego został skazany w roku 1666-ym na banicję. Widocznie uzyskał amnestję, skoro w roku 1674-ym znów występuje, jako chorąży trocki [przyp.: Ks. Z. trocka 6143, karta 219 i ks. 6144, karta 416.]. Żonaty z Żelissą Miłaszewiczówną stał się protoplastą linji Baranowskich, istniejącej po dziś dzień.

Czwarty z braci, Mustafa, w roku 1663-im porucznik, żonaty z Fatmą Rejżewską [przyp.: Ks. Z. trocki 61'?, karta 243.], stał się protoplastą drugiej linji rodziny omawianej.
Linja chorążego Dawida. Dziećmi jego byli: córka Miłka Hanna, już w roku 1687-ym zamężna Ulanowa, i synowie: Bohdan i Samuel, w roku 1720 zwani Szwarcami-Baranowskimi [przyp.: Ibidem, ks. 6145, karta 408 i ks. 6146, karty 113 i 194.]. Bohdan, w r. 1695 porucznik, a w 1697 rotmistrz JKM. ,,murza Tuhański" [przyp.: Dok. u L. Kryczyńskiego.], nabył wieś Gudzie-Podmiedniki od Bajraszewskich. Razem z bratem Samuelem mieli sprawę z Marcinem Sienkiewiczem o najazd jego majątku Krejwan [przyp.: Ibidem (przyp. 1).]. Byli wtedy właścicielami części Zodzian, którą widocznie odziedziczyli po Mucharemie [z gałęzi Jaśka (ob. wyżej)]. Potomkiem ich był Mustafa, syn którego, Abraham Szwarc, porucznik wojsk koronnych [przyp.: Ks. Donat. Warsz. ks. 112, karta 1569.], wywiódł się ze szlachectwa przed deputacją wileńską w roku 1832-im z herbem Niezgoda [przyp.: Uruski. Rodzina, 1.1.] (!). Syn jego Jan był w roku 1845-ym urzędnikiem państwowym w ziemi grodzieńskiej [przyp.: Tamże.].
Linja Mustafy, zwana Zapuszczańską. Synami jego byli: Stefan, w r. 1691 chorąży chorągwi tatarskiej królewskiej [przyp.: Ks. Grodzka owrucka Nr 3216, karta 417.], Dawid, Murza-Tuhański, w roku 1694-ym rotmistrz lekkiej kawalerji i chorąży tatarski trocki [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I. Dawid umarł w r. 1699, zostawiając spore legaty na rzecz meczetów w Soroktatarach, Sienkiewiczach, Ponarach, Hussejmanach i Mereszlanach. Dok. u L. Kryczyńskiego.], i Jan, w r. 1710 porucznik, a w 1720-ym rotmistrz [przyp.: Wolf, str. 636—637. Córka Mustafy Chadzia była drugą żoną Jana Ułana w r. 1700. (Dok. u L. Kryczyńskiego).]. Drugi z nich był ojcem licznego potomstwa, mianowicie, córki Urszuli, zamężnej Mustafinej Talkowskiej, i synów: Adama, Stefana (Mustafy), Bohdana, Józefa, Szczęsnego i Jakóba. O potomstwie pięciu pierwszych nic nie wiadomo. Sądząc z dokumentu z r. 1699-go, Adam, Bohdan i Józef już wtedy nie żyli — bezdzietni, gdyż sukcesorami Dawida, zmarłego w roku powyższym byli jeno Stefan, .Jakób i Szczęsny [przyp.: Dok. u L. Kryczyńskiego.]. Mógł od jednego z nich (zapewne od Stefana) pochodzić Abraham, chorąży, a w końcu sztab-rotmistrz w pułku I straży przedniej w wojsku litewskim w latach 1785—1792 [przyp.: Metr. Lit. Ks. Publ. XXXIII, karty 162 i 791. Wolański. Wojna polsko-rosyjska r. 1792, t. II, str. 40.], a zapewne od któregoś z nich (być może Szczęsnego) idzie katolicka gałązka rodziny Baranowskich, wylegitymowana w roku 1845-ym [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I.] przed deputacją wywodową wileńską z przydomkiem ,,Tuhan" w osobach: Ignacego, syna Marcina, z synami: Wincentym, Aleksandrem i Albinem. Do tej linji mogli również należeć: Bogusław (w r. 1793 rotmistrz, Dawid, chorąży i Gazej, towarzysz,—wszyscy w pułku straży przedniej wojsk koronnych) [przyp.: Arch. Gl. Warsz. Akta Kom. Wojsk., t. 158 (61), Nr. Nr. 13 i 20.], i chorążowie Aleksander i Dawid - obaj w pułku I straży przedniej szefostwa Kirkora [przyp.: Wolański. Wojna 1792 r., t. II, str. 40.]. Jakób miał synów: Janusza, Zacharjasza, wzmiankowanego w roku 1765-ym w liczbie obywateli grodzieńskich [przyp.: Akta Wil. t. VII, str. 424. Byt w r. 1773 rotmistrzem w pułku straży przedniej (Arch. Warsz. Akta Koni. Wojskowej, t. 158, Nr. 13.], Aleksandra i Mustafę, w r. 1750 pułkownika, a następnie generała-majora wojsk litewskich [przyp.: Kruman. O muślimach, str. 64; Akta Wil. t. VII, str. 424.]. Po Januszu syn Jakób, w r. 1773 chorąży w pułku straży przedniej [przyp.: Arch. Warsz. Akta Kom. Wojsk. t. 158, Nr. 6.], w roku 1794-ym pułkownik w szeregach Kościuszkowskich, a w r. 1805-ym wojk pruskich [przyp.: Arch. Min. Spr. Zagr. w Moskwie, ks. 363.], zostawił syna Mustafę, którego potomstwo, zrodzone z Heleny z Buczackich, wylegitymowało się ze szlachectwa przed b. heroldją Królestwa Polskiego w roku 1854-ym w osobach: Jakóba i Józefa z herbem Tuhan [przyp.: Boniecki, Herbarz, t. 1.]. Synem Zacharjasza i Rozalji z Józefowiczów był Salich, właściciel części majątku Winksznupie w pow. kalwaryjskim, wylegitymowany ze szlachectwa w roku 1838-ym przed heroldją Król. Polskiego [przyp.: Ibidem.]. Salich był ojcem Samuela, powstańca roku 1863, Józefa, Macieja, Dawida i Abrahama, z których Dawid z Rozalji ze Smolskich pozostawił dzieci: Jana, generała w. r., Aleksandra, generała sztabu generalnego w r., Macieja, Józefa i Olgę; Jan z żony Heleny z Bazarewskich miał syna Dawida, pułkownika sztabu generalnego w. r., żonatego z Zofją z Talkowskich. Po Aleksandrze właścicielu Piłokałni, którą nabył w r. 1740, od Jana Makowskiego [przyp.: Dok. u rodziny.], z żony Felicjanny z Ułanów zostało synów czterech; z nich: Zacharjasz był w r. 1792-im chorążym w pułku Bielaka [przyp.: Wolański, t. II, str. 40.], Samuel w r. 1800 był oficerem wojsk rosyjskich [przyp.: Dok. u L. Sulkiewicza.], Amurat, zmarły w roku 1867-ym, z żony Pulcherji Skibickiej zostawił dzieci: Natalję, Apolinarego, Amurata, Leona i Eugenjusza [przyp.: Boniecki. Herbarz, t. I.], których imiona zdają się wskazywać, że gałązka omawiana jest już chrześcijańską, zapewne wyznania prawosławnego, Mustafa wreszcie, ur. w roku 1786 chorąży w pułku I [przyp.: Wolański, t. II, str. 40. (Dok. u rodziny).], właściciel części Winksznupia, Wilkobolów, Rosi, Potylewia i Piłokałni (t. zw. Zapuszczy) w pow. kalwaryjskim, wylegitymowali się w r. 1839 przed heroldją Król. Polskiego. (Po nim linja osobna). Mustafa, miał syna Jakóba oraz wnuka Adama, który z żony Rozalji z Illasewiczów pozostawił dzieci: Stefana, pułkownika w. r., Aleksandra i Fatymę, in v-o Stefanową Bielakową; Stefan z żony Sabiry z Bogdanowiczów posiada syna Emira, studenta uniwersytetu S. B., i córkę Halinę; Aleksander jest ojcem Adila. Po czwartym wreszcie z braci Jakubowiczów, Mustafie, w roku 17.50 pułkowniku, następnie generale-majorze, wreszcie generale wojsk Kościuszkowskich w korpusie Ponińskiego [przyp.: Wielka Encykl. Powszechna Ilu¬strowana, gdzie nazwany jest Antonim (artykuł Baranowscy). Tuhan-Baranowski w notatach nazywa go ,,głównym naczelnikiem litewsko-tatarskiej jazdy" (sic) (Kruman str. 64).], właścicielu części Winksznupia i Wilkobolów oraz części Ordziszek, którą w r. 1751-ym nabył od Gazeja Makułowicza [przyp.: Akta dep.-wil., wywód Makułowiczów.], pozostali synowie: Maciej, (jak się zdaje autor wielokrotnie cytowanych w pracy niniejszej notat), Salich, Eljasz, Mustafa i Abraham, którzy majątków, odziedziczonych po ojcu, wyzbyli się w połowie XIX-go stulecia przez ciągle procesy i złe gospodarowanie [przyp.: Połujański. Wędrówki po gub. augustowskiej, str. 301.], a później zapewne wyemigrowali, gdyż wszelki ślad po nich ginie,
Przechodząc następnie do rotmistrza Jana (ob. wyżej), zaznaczyć należy, że figuruje on jeszcze w roku 1737-ym, jako świadek na akcie zastawnym, wydanym przez księżnę Suzanne Łostajską [przyp.: Ks. Gr. Wileńska Nr. 4949, karta 908.]. Synami jego byli: Obduła w r. 1765 właściciel cząstki w Łostaj [przyp.: Dok. u L. Kryczyńskiego.]) i Mustafa w roku 1765 rotmistrz JKM, ożeniony z Marjanną Łostajską [przyp.: Dok. w zb. R. Talkowskiego.], a wnukami: Janusz, którego syn Maciej, obywatel z pow. trockiego wywiódł się ze szlachectwa w roku 1845-ym przed deputacją wileńską z herbem Tuhan [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I.], Abraham, w r. 1787 rotmistrz wojsk litewskich, bezpotomny [przyp.: Dok. w zb. R. Talkowskiego.], i Murza którego potomstwo: Jan z synami Aleksandrem i Maciejem i Józef z synami Jakóbem i Leonem, wylegitymowali się przed deputacją grodzieńską w roku 1850-ym dla niewiadomych powodów z herbem Grzymała (!) [przyp.: Uruski. Rodzina, t. I.].
Oprócz potomków, podanych w tablicy, istnieje nadto gałęź, pochodząca od Jana, syna Jakóba, wnuka Józefa, a prawnuka Murzy. Synami Jana byli: Michał (ur. w r. 1862, zmarły w roku, 1919), ojciec Leona i Mikołaj, inżynier, ur. w roku 1864, ojciec Leona. Michał profesor ekonomji politycznej na uniwersytecie petersburskim (w 1. 1905— 1918), autor wielu wybitnych prac w dziedzinie ekonomicznej. Do tej gałęzi należą również Aleksander, Leon, pułkownik sztabu generalnego w. r., Helena, Zofia i Tamara-, są oni dziećmi Stefana, generała artylerji w. r., wnukami Jana, właściciela części Kruszenian, a prawnukami Mustafy. Aleksander posiada syna Igora, zaś Leon syna Jerzego. Do tegoż rodu również należał nieznanego imienia Tuhan Mirza-Baranowski, były oficer w. r., a w roku 1863 dowódca oddziału w powstaniu [przyp.: Wspomnienie weterana 63 r. Aleksandra Radziwończykaa. Słowo. 25 grudnia 1927 r. Nr. 294.].

[Agnieszka]

Panie Piotrze, dziękuję uprzejmie za szczegółowe informacje

[Piotr Paweł CYPLA]

Szanowny Panie Piotrze , poszukuję informacji o rodzinie Rzeuskich lub Rzewuskich ale widziałem też wpisy np : " Rzewuski (Rzeuski) Bazyli" .
Rodzina występuje od XVII do XIX wieku . Otrzymała przywilejem od króla Jana Kazimierza w dniu 1 grudnia 1656 roku folwark Sołodzieniewicze w powiecie brasławskim . Później spotykam informacje w różnych miejscach : Bobrujsk , Mohylew , Rynia a najwięcej Borysów i okolice . Czy mógłby Pan sprawdzić , może coś jest więcej o rodzinie Rzeuskich lub Rzewuskich na tych terenach - z góry dziękuję za pomoc - Rzewuski Mirosław

Witam Panie Mirosławie,
Nie wiem jak to się stało, że Panu nie odpowiedziałem. Dałbym sobie rękę uciąć, że wysyłałem Panu jakąś wiadomość. No cóż skleroza ponoć nie boli...

Wracając do Pańskiego zapytania - w rejestrach podymnego z księstwa żmudzkiego, województwa trockiego i wileńskiego z 1690 roku oraz mścisławskiego z 1667 roku nazwisko nie występuje. Brak go również w Księdze wypisów Nr 131 Metryki Litewskiej. W Księdze Sigillat z lat 1709-1719 występuje Stanisław Mateusz Rzewuski herbu Krzywda, zmarły w 1728 roku pułkownik, krajczy koronny (1702), referendarz koronny (1703), hetman polny koronny (1706), wojski podlaski (1710), hetman w 1726 roku. W spisie do księgi popełniono chyba jakiś błąd, ponieważ pod wskazanym zapisem (526) brak jakichkolwiek informacji o w/w. (źródło: A. Rachuba, Metryka Litewska. Księga Sigillat 1709-1719, Warszawa 1987, indeks osobowy str. 221)

Tu mała informacja o nim:
[url]https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Mateusz_Rzewuski]http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/stanislaw-mateusz-rzewuski-h-krzywda[url][url]https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Mateusz_Rzewuski

Wymieniany przez Pana Bazyli Rzewuski (Rzeuski) występuje w rejestrze województwa nowogródzkiego z 1690 roku - "płaci za dym 1 z kondycji swojej zastawnej Przechodów", Zapisany jako Rzeuski (w przypisach A.Rachuba uzupełnia, że chodzi o nazwisko Rzewuski). Przechodów razem z nim "w kondycji zastawnej" posiada Michał Myslicki. (źródło: H. Lulewicz, A.Rachuba, Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo Nowogródzkie 1690 r.,Warszawa 2002, str.55)

W rejestrach województwa smoleńskiego wymienia się zmarłego arcybiskupa unickiego smoleńskiego Andrzeja Złotego Kwasznińskiego, który w 1642 roku był koadiutorem (biskupem pomocniczym) u arcybiskupa Leona Kreuzy Rzewuskiego   (Kreuza Rzewuski) - z Wikipedii https://pl.wikipedia.org/wiki/Leon_Kreuza-Rzewuski  (źródło: S. Dumin, A.Rachuba, Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo Smoleńskie 1650 r. Warszawa 2009, str.64) Tak na marginesie - to nazwisko (pseudonim) nosił Tadeusz Kazimierz Wacław Bronisław Rzewuski http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/tadeusz-kazimierz-waclaw-bronislaw-rzewuski

Zapisy o poszukiwanym nazwisku odnajdujemy także w spisach urzędników WKL. Jako skarbnik trocki wymieniany jest Aleksander Rzewuski (Rzeuski) , którego żoną (już przed 1701 rokiem była Zofia Lasocka, wzmiankowana także w dokumentach z 1725 roku). Wyznaczony został na stanowisko 10 XII 1701 roku po śmierci Franciszka Bemowicza. Bardzo możliwe, że zmarł przed 31 III 1725 roku, kiedy to Zofia z Lasockich wymieniana jest jako żona (wdowa?). (źródło: A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom II. Województwo trockie XIV-XVIII wiek,  Warszawa 2000, poz.1201, str.204)

Nazwisko pojawia się również w spisie urzędników województwa wileńskiego.
Andrzej Rzewuski - miecznik wiłkomierski wyznaczony na stanowisko 11 XII 1705 roku po śmierci Andrzeja Tracewskiego. Wymieniany w ML jako miecznik również pod datą 4 VII 1724 roku. Zmarł prawdopodobnie lub został zdjęty ze stanowiska 20 X 1730 roku lub 1 III 1734 (nazwisko następcy nie jest znane). Jego żoną była Felicja Pietkiewiczówna. (źródło: A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek,  Warszawa 2004, poz.3238, str.435)

Andrzej Rzewuski - mostowniczy lub miecznik wiłkomierski (?) zmarły 20 XI 1738 (źródło: A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek,  Warszawa 2004, poz.3284, str.439)

Jan Rzewuski - budowniczy wileński (budowniczy zamku wileńskiego), rotmistrz, wyznaczony na stanowisko 22 VII 1785 po rezygnacji Józefa Eytmiana. W 1791 roku komisarz cywilno-wojskowy wileński(z kalendarza wileńskiego z 1791). Jego żona była Józefa Jazdowska.  (źródło: A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek,  Warszawa 2004, poz.204, str.86)

Jerzy Michał Rzewusk - w źródłach (LVIA) opisany pod datą 24 VII 1703 roku jako skarbnik wiłkomierski. (źródło: A. Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek,  Warszawa 2004, poz.3669, str.482)

W spisie województwa smoleńskiego i księstwa żmudzkiego brak takiego nazwiska.

Pozdrawiam
Piotr Paweł CYPLA

[Rzewuski Mirosław]

Szanowny Panie Piotrze serdecznie dziękuję za odpowiedź i podanie tak wielu informacji . Chylę ukłon przed Panem za tak wielki ich zasób . Bardzo ciężko się ich szuka tym bardziej że archiwa nie należą już niestety do Rzeczypospolitej a każde uzyskanie informacji wiąże się z dużymi kosztami czego osobiście doświadczyłem w 2014 roku na swojej skórze a właściwie portfelu nie wyjaśniając jednocześnie wszystkich znaków zapytania związanych z pochodzeniem rodziny . Dlatego też poszukuję tych informacji w dalszym ciągu . Jeszce raz serdecznie dziękuję za pomoc i poświęcony czas na przekazanie tych danych - pozdrawiam gorąco Rzewuski Mirosław

[Elżbieta Dawidowicz]

Panie Piotrze
a może znajdzie Pan coś w swych zasobach o Dawidowiczach. Mieszkali w Zukach/ Skidel, parafia Jezierska. Dziadek Antoni jest podobno pochowany w Kaszubińcach. Ożenił się z Jadwigą Ambróżkiewicz. Mieli trójkę dzieci Józefa, Zofię i Henrykę. Henryka poślubiła Bolesława Jurowskiego. Zofia, Żukiewicza?, Józef ,Ksawerę z domu Kwiatkowską. O nich zresztą też mało wiem. Dzięki uprzejmości Pana Olczyk wiążę ich ze Stefanem Kwiatkowskim i Starzyną, W aktach ur Parafii Jezierskiej, znalazłam udostępniony przez Pana Sławomira akt urodzenia Franciszki Dawidowicz z 18. 01. 1818 córki Ignacego i Antoniny Strupińskiej. Na razie nie umiem ich powiązać.
Podziwiam pasję i wiedzę.
Pozdrawiam

[Piotr Paweł CYPLA]

Panie Piotrze
a może znajdzie Pan coś w swych zasobach o Dawidowiczach. Mieszkali w Zukach/ Skidel, parafia Jezierska. Dziadek Antoni jest podobno pochowany w Kaszubińcach. Ożenił się z Jadwigą Ambróżkiewicz. Mieli trójkę dzieci Józefa, Zofię i Henrykę. Henryka poślubiła Bolesława Jurowskiego. Zofia, Żukiewicza?, Józef ,Ksawerę z domu Kwiatkowską. O nich zresztą też mało wiem. Dzięki uprzejmości Pana Olczyk wiążę ich ze Stefanem Kwiatkowskim i Starzyną, W aktach ur Parafii Jezierskiej, znalazłam udostępniony przez Pana Sławomira akt urodzenia Franciszki Dawidowicz z 18. 01. 1818 córki Ignacego i Antoniny Strupińskiej. Na razie nie umiem ich powiązać.
Podziwiam pasję i wiedzę.
Pozdrawiam

Serdecznie witam,
O rodzie DAWIDOWICZ w rejestrach podymnego województwa trockiego z 1690 roku jest dosyć dużo informacji. Znacząca część tego nazwiska występuje w dobrach tatarskich np. Soroktatary, Pikietniszki, a dotyczy osiedlonych tam Tatarów. Nazwisko występuje także w innych dobrach szlacheckich np. Poprocie (parafia poprocka), Jagielany (parafia sumilska), w dobrach ziemskich np. pole Lepary, wymienia się licznych Dawidowiczów łącząc ich z Leparskimi - bardzo możliwe, że w tych przypadkach Dawidowicz oznaczało otczestwo - Dawid, a nazwisko brzmiało Leparski. W majętności Linkowa i folwarku Rowdania wzmiankowana jest jejmość pani Dawidowiczowa (prawdopodobnie zmarła żona Andrzeja z Kozielska Puzyny, starosty upickiego).

Panią zapewne interesuje najbardziej parafia jeziorska, w której występowała okolica Dawidowicze - tam za jeden dym płacili Hrehory i Teodor Dawidowiczowie (Dawiczowie?). W okolicy Kozłowicze za jeden dym płaci Stefan Dawidowicz.

Nazwisko Dawidowicz występuje także w rejestrze podymnego 1690 roku z województwa wileńskiego - również w dobrach tatarskich (Gierklany i Łukiszki). Na chwilę obecną nie podam Pani więcej szczegółów - jak będę miał jakąś wolniejszą dłuższą chwilę postaram się opisać całość.

Pozdrawiam
Piotr Paweł CYPLA

[Piotr Paweł CYPLA]

Panie Piotrze
a może znajdzie Pan coś w swych zasobach o Dawidowiczach. Mieszkali w Zukach/ Skidel, parafia Jezierska. Dziadek Antoni jest podobno pochowany w Kaszubińcach. Ożenił się z Jadwigą Ambróżkiewicz. Mieli trójkę dzieci Józefa, Zofię i Henrykę. Henryka poślubiła Bolesława Jurowskiego. Zofia, Żukiewicza?, Józef ,Ksawerę z domu Kwiatkowską. O nich zresztą też mało wiem. Dzięki uprzejmości Pana Olczyk wiążę ich ze Stefanem Kwiatkowskim i Starzyną, W aktach ur Parafii Jezierskiej, znalazłam udostępniony przez Pana Sławomira akt urodzenia Franciszki Dawidowicz z 18. 01. 1818 córki Ignacego i Antoniny Strupińskiej. Na razie nie umiem ich powiązać.
Podziwiam pasję i wiedzę.
Pozdrawiam

W parafii Jeziory występuje więcej aktów dotyczących nazwiska DAWIDOWICZ. W przypadku urodzeń w latach 1819-1830 zauważa się trzy równolegle żyjące małżeństwa noszące poszukiwane nazwisko - występowali w: Eysymontach, Żukach i Kozłowiczach.
W Eysymonatach w dniu 14 XI 1822 urodził się Wincenty DAWIDOWICZ, syn Piotra i Magdaleny zd. Tołoczko. Tam też 12 XI 1827 roku rodzi się Petronela córka Dominika i Ewy zd. HORBACZEWSKA. Niedługo później małżeństwo to odnajdujemy już w Kozłowiczach. Tam 2 XI 1829 roku rodzi się córka Michalina. W dniu 2 VII 1827 roku w Kozłowiczach umiera syn w/w - Dominik (ur. 1826 ?), a 1 VI 1832 roku syn Ludwik (ur. 1830?).

W Żukach rodzą się potomkowie Ignacego DAWIDOWICZA i Antoniny zd. STRUPIŃSKA (ślub 9 II 1808). W dniu 28 XI 1823 rodzi się córka Aniela, a w dniu 12 IV 1825 roku bliźnięta - Symon i Adam. W Żukach odnajdujemy jeszcze Helenę DAWIDOWICZ, która w dniu 5 II 1811 roku wyszła za Kazimierza KLIMOWICZ.

W latach 1802-1838 przedstawiciele rodu DAWIDOWICZ występują jako świadkowie ślubów (głównie 1815-1817). Są to Dominik i Ignacy - ten ostatni świadczył razem z moim przodkiem Aleksandrem CYPLA w Kotrze w czasie ślubu Huszczy z Oleńską (1817 rok). W latach 1819-1830 występują także jako rodzice chrzestni: Antonina w 1823 roku w Żukach, Marianna w 1823 roku w Starej Rudzie, Ewa dwukrotnie w Kozłowiczach w 1825 roku. Przy okazji chrztów w Kozłowiczach dowiadujemy się o Justynie OLĘDZKA zd. DAWIDOWICZ oraz Wiktorii HORBACZEWSKA zd. DAWIDOWICZ.

W dniu 2 V 1820 roku w Kozłowiczach zmarł Jakub DAWIDOWICZ lat 90. We wszystkich wymienianych aktach ród DAWIDOWICZ zapisywany jest jako szlachta wyznania rzymsko-katolickiego.

Oczywiście na podstawie tych danych ciężko jest odnaleźć związek z Pani przodkami żyjącymi w początkach XX wieku - w tym przypadku konieczna będzie wizyta w AA w Białymstoku.

Pozdrawiam
Piotr Paweł CYPLA

[Elżbieta Dawidowicz]

Panie Piotrze Bardzo dziękuję za wielki nakład pracy. Na chwile obecną nic nie umiem powiązać ale powoli może to poskładam. Jeszcze raz dziękuje i pozdrawiam
Elżbieta Dawidowicz

[A.Markiewicz]

Zapis aktu ugody pomiędzy Samuelem Majewiczem a Mustafą Murza, Mustafą Ryzwanowiczem, Janem Ryzwanowiczem i Sebastianem Dawidowiczem, Wilno 28 czerwca 1766 r.
http://www.repcyfr.pl/dlibra/docmetadata?id=3472&from=&dirids=1&ver_id=3502&lp=2&QI=!${query.QueryId}

Sprawa Jm Pana Radlińskiego y pani małzoni jm z Jm P Dawidowiczem – 17 sierpnia 1679
http://www.repcyfr.pl/dlibra/docmetadata?id=3332&from=&dirids=1&ver_id=3357&lp=1&QI=!${query.QueryId}

[Elżbieta Dawidowicz]

Pan Markiewicz
Bardzo dziękuję,
nie mogę nigdzie znaleźć położenia tych miejscowości w których osiedlano Tatarów. Proszę o podpowiedź jakiejś mapy, na której mogę to znaleźć, chciałabym zobaczyć odległości, możliwość powiązania terytorialnego. Może zechce Pan podpowiedzieć jakąś pozycje ,bardzo mało wiem o historii Tatarów, coś się w rodzinie wiąże z tymi Tatarami ale nic jednoznacznie. Żadnych tradycji, pamiatek, zwyczajów, no ale to nic nie znaczy.

Panie Piotrze
Przeglądając znalazłam jeszcze taki akt zgonu: Simon Dawidowicz zmarł w Żukach w wieku 60 miesięcy 5 czerwca 1814/https://familysearch.org/ark:/61903/3:1:3Q9M-CS9Q-GQQS-7?i=825/,
Może zechce mi Pan podpowiedzieć gdzie w tych księgach mogę jeszcze znaleźć Starzynę, Kaszubińce, Skidel?
Pozdrawiam i dziękuje za pomoc
Elżbieta Dawidowicz